Cruz de Ferro Rabanal del Camino - Molinaseca

Gisteren heeft Piet nog echt heel lekker gegeten, bijna toeristisch! Een koude schotel vooraf, zalmforel met friet (wat anders) en daarna hemelse modder. Je ziet wel dat je als pelgrim soms verrast wordt door een lekker "dineetje".
Nadat hij ontbeten had, is hij om half 8 aangelopen. Omdat het steeds omhoog ging, had hij in de ochtend geen last van zijn scheenbeen. In Foncebadon, een klein gehuchtje net voor het ijzeren kruis, zijn nu 2 albergues. In een daarvan heeft hij koffie gedronken en er iets lekkers bij gegeten, hij wist niet wat het was maar het zal wel iets plaatselijks geweest zijn. In de albergue heeft hij zitten kletsen met een Noorse en een Deense pelgrim (dames) die hij verder de hele dag niet meer gezien heeft. Zo gaat dat op de route! Verder is er in het gehucht nog een bar/restaurant maar de huizen zijn nog steeds allemaal verwaarloosd.
Om 10 uur was hij bij het Cruz de Ferro en de weg ernaar toe was volgens Piet een heel stuk kaler dan vorige keer. Aan de wegkant leek het wel of ze alles weggehaald hadden waardoor deze weg veel beter te zien is. Vorige keer zagen we het kruis al een stukje voordat we er waren en nu stond Piet ineens bij het kruis zonder dat hij het in de gaten had. Hij heeft gekeken of onze steentjes er nog lagen maar hij zag ze niet. Hij heeft geen steentje meer gevonden en heeft nu het medaillonnetje wat hij in Le Puy en Velay in de mis heeft gekregen op dezelfde plek gelegd als toen onze steentjes. Hij heeft iemand een foto laten maken van hemzelf bij het kruis. Dat was niet zo moeilijk want voor en achter Piet aan liepen wel zo'n 20 pelgrims dus het was dringen bij het kruis.
Een stukje na het kruis kom je langs Manjarin alwaar een albergue is zonder stromend water. Daar heeft hij een kaart gekocht en een stempel laten plaatsen op de credencial. Net voorbij Manjarin zag Piet een hagedis op het pad lopen van zo'n 20 tot 25 cm lang met een paarse kop, een groen lijf en een bruine staart. Tegen de tijd dat Piet zijn fototoestel te pakken had, dook het beest de heide in en was hij bijna niet meer te zien. Bovendien bleef hij ook helemaal niet stil zitten zodat Piet het maar opgegeven heeft. Wat later heeft hij een half uurtje gezeten om zijn lunch te verorberen en liep toen verder naar El Acebo. Langs deze route stond de brem prachtig in bloei, gele en witte. Ook een hele mooie soort roos en verder al heide. Omdat de route naar El Acebo nogal sterk dalend is, kreeg Piet weer last van zijn scheenbeen. Samen met een warme zon in een stralend blauwe lucht zorgde dat ervoor dat hij blij was in El Acebo te zijn en een koude cola te kunnen drinken. Daar zat ook een Amerikaans echtpaar en die waren wel benieuwd waarom Piet aan het wandelen was. Piet vertelde dat we de route in 2006 samen hebben gelopen maar dat hij het Spaanse stuk nu alleen liep. De Amerikaanse man wilde wel weten waarom ik er dan nu niet bij was. Nou, zei Piet, om de eenvoudige reden dat zij moet werken anders kan ik hier niet lopen!
Na El Acebo is het nog een heel stuk naar beneden (dus pijn) om in Molinaseca te geraken. Wel een heel mooi stuk natuur waarbij je over smalle paadjes door de struiken loopt. Daar bleek de albergue aan de andere kant buiten het dorp te zijn maar uiteindelijk was hij om half 4 op zijn plek. Hij was de eerste op de kamer en daarom kon hij de fijnste plek uitzoeken. Heeft zich gedouched en de was gedaan en is toen teruggelopen naar het dorpje. In een Farmacie heeft hij Naprosyne gekocht voor zijn scheenbeen en een fles water (niet voor het been maar om te drinken). Vandaag kan hij een pelgrimsmenu eten in de albergue en dat is altijd fijn, dan hoef je "de deur" niet meer uit.
Ik heb aan Piet gevraagd of er nog iemand bekend bij hem is maar iedereen is weg. Er lopen wel heel veel Duitsers op de route en die zijn meer op zichzelf. Vandaag heeft hij dat Amerikaanse echtpaar ontmoet en gisteren waren in de albergue nog 2 Australische echtparen waar hij een tijd mee gepraat heeft. Kortom er wordt ook veel gekletst op de route!