No pain no glory

Woensdag 30 april 2025

Deseiro - Santiago 11 km

Het is al bijna 21.00 uur en we zijn net terug van een gezellig etentje met Chris uit Californië. En daarbij heen en terug behoorlijk nat geworden van de regen! Maar laat ik bij het begin van de dag beginnen.

Alle pelgrims staan om half 8 voor de deur van de bar te wachten totdat die open gaat. Eerst een ontbijtje voor we vertrekken. Wij lopen daarna terug naar de route en klimmen direct. Het is helaas ongeveer de hele tocht asfalt, jammer. Na 2 kilometer is er koffie dus hup we gaan ervoor. We hebben tijd genoeg en een beetje vertraging kan geen kwaad. Als we goed en wel zitten, komen de andere pelgrims voorbij. Ze hebben langs de drukke weg gelopen, toch niet ongevaarlijk. Na ongeveer 20 minuten gaan we verder, de route gaat direct langs de bar naar links. Met een bocht kunnen we dan onder de weg door. Klimmen maar weer! Wel veel eucalyptus bomen met een heerlijke geur. En het is nog droog hoewel bewolkt. Dan weer eens wat dalen en weer klimmen komen we bij het laatste dorp voor Santiago, Piñeiro. Met verwijzing naar de bar dus jullie snappen het al: weer koffie drinken. We komen de Duitse Ursula van 83 jaar tegen die net weer vertrekt. Wat een kranige vrouw zeg, ze heeft wel wat last van haar rug maar respect dat ze deze route heeft gelopen. Piet heeft haar gisteren nog een schildje gegeven, dat vond ze erg leuk.

Na deze vertraging gaan we verder en we worden af en toe ingehaald door andere pelgrims. Maar wij lijken steeds langzamer te lopen. Niet dat dit heel bewust gaat maar we kijken hier en maken een foto daar. Piet fotografeert alle markeringspaaltjes vanaf 10 km, leuk voor het fotoboek.

Als we onder een brug zijn gelopen, gaat de route nog een keer omhoog. En dan eindelijk zien we de stad liggen met de torens van de kathedraal. Toch weer bijzonder dat je er bijna bent en dat hele stuk te voet hebt afgelegd. We kopen nog een banaan want de maag voelt een beetje leeg. Dan moeten we echt klimmend naar de kathedraal zien te komen. En zoals in bijna elke stad is de markering ineens ‘op’. Piet pakt de route erbij en loodst ons zo naar het Praza do Obradoiro. Daar is het al een drukte van belang en we komen er de Duitse Ursula weer tegen. Ze maakt wat foto’s van ons want zo’n moment moet je toch vastleggen. Het gevoel dat nu de pelgrimage ook klaar is, is nog niet helemaal ingedaald. Maar dat komt de komende dagen wel. Thuis kun je gelukkig de toch met de foto’s nog eens herbeleven.

Ineens klinkt er luid gejoel en geklap en zien we voor ons een man op zijn knieën gaan voor een huwelijksaanzoek. Wat bijzonder en we zien dat ze ja zegt, super mooi daar. Piet heeft nog een setje klompjes (links en rechts) en geeft dat als herinnering aan hen. Blijken het ook nog Nederlanders te zijn [e-2764]️

Wij gaan naar de huiskamer van de Lage Landen om koffie te drinken. En gezellig even te kletsen met Nicoline en Mia. Nicoline heeft zelf de Camino Invierno gelopen dus stof genoeg om het over te hebben. En over de sfeer op de Camino die niet meer hetzelfde is als pakweg 10 jaar geleden. Iedereen leeft meer in zijn eigen wereldje met de mobiele telefoon. Das best jammer maar wel een afspiegeling van de gewone wereld. Nog wat stempels in de credencial, een foto maken en een stukje schrijven. Nu maar eens op zoek naar onze slaapplek: albergue Seminario Menor. Die is ons al zo vaak aanbevolen dus nu gaan we daar eens kijken. Het is nog een aardig eindje lopen, eerst omlaag en dan nog eens flink omhoog. Maar we komen er, checken in en gaan naar de kamer. Even het bed opmaken en dan douchen en de was doen. Kan gewoon in de kamer blijven hangen want morgen hoeven we niet te wandelen. En we blijven hier 2 nachten.

Dan moeten er boodschappen gedaan worden want morgen is het 1 mei de dag van de arbeid en dan is alles gesloten. Blijkt het intussen te zijn gaan regenen! Nou de Dia is maar 300 meter dus dat moet lukken. Na een klein half uur zijn we terug en eten we eerst een boterham. Hè daar waren we aan toe. Dan willen we naar de kathedraal gaan maar het staat nu echt te gieten. We wachten het even af maar het wordt niet minder. Dus de regencape aan en hup naar buiten. Op het plein horen we dat Chris bij de doedelzakspeler staat. We zoeken hem druipend van de regen op. Leuk hem weer te zien en samen te eten. In een gezellig restaurant eten we salade en een noodles gerecht. Nog koffie en thee na en dan moeten we de regen weer in. Chris een klein stukje en wij weer ruim een kilometer. We weten wel al de weg. Nu hangen de capes en de broeken weer te drogen. Hopelijk is het morgen beter weer, we moeten onze compostela nog ophalen. En heerlijk op het plein pelgrims gaan kijken, dat blijft mooi! Het was weer een bijzondere belevenis met heel veel mooie contacten, prachtige natuur, pijntjes, afzien, genieten, moeilijk lopen en fijn lopen. Maar no pain no glory!